Piskorz to jeden z najpopularniejszych gatunków ryb, który znają i cenią polscy wędkarze. Ukrywający się w mule, określany jako rybi barometr, ze względu na charakterystyczny wygląd porównywany jest do węża. Aż do połowy dwudziestego wieku ryby te spotykane były w większości zbiorników wodnych. Od rowów i mokradeł po przydrożne sadzawki. Obecnie populacja piskorza maleje, a w niektórych krajach klasyfikuje się go jako gatunek zagrożony wyginięciem. Dowiedz się więcej!
Z przyjemnością przedstawiamy artykuł, który powstał przy współpracy z fizjostart.pl
Charakterystyka piskorza – występowanie
Piskorz, czyli Misgurnus fossilis to słodkowodna ryba z rodziny piskorzowatych. Występuje niemalże na całym kontynencie europejskim. Ze względu na prawdopodobieństwo wyginięcia w wielu państwach podlega ochronie. Odmiana ta znana jest z bytowania w większości zbiorników wodnych. Zamieszkuje przydrożne sadzawki, rowy melioracyjne, mokradła, a nawet stawy hodowlane. Są to wody stojące lub wolno płynące, gdzie ma najlepsze warunki bytowania. Co ciekawe, żyjąc w strefie przydennej, piskorze zazwyczaj wybierają miejsca mało dostępne dla innych gatunków.
Gdzie można spotkać piskorza w Polsce?
W Polsce najczęściej można go spotkać w nizinnych rzekach, jednak populacja nie jest już tak liczna jak dawniej. Duże stada piskorzy obserwowane są głównie na obszarach chronionych. Są to: Biebrzański, Poleski, Narwiański, Roztoczański i Kampinoski Park Narodowy.
Misgurnus – zagrożenia gatunku
Piskorz, czując zagrożenie, natychmiast zagrzebuje się w mule, a na łowy rusza dopiero po zmroku. W ciągu dnia trudno go zaobserwować nawet wiedząc, gdzie znajduje się siedlisko. Pomimo bytowania na dnie zbiorników wodnych, piskorz podpływa do powierzchni wody, reagując na spadki ciśnienia. Wzmożona aktywność w czasie silnych zmian ciśnienia sprawiła, że nazywany jest nawet „rybim barometrem”. Przez to często wykorzystywany był do prognozowania pogody.
Zmniejszenie populacji piskorza
Skromne wymagania środowiskowe piskorza nie zapewniły mu bezpieczeństwa. W ubiegłym wieku jego populacja uległa gwałtownemu zmniejszeniu. To głównie intensyfikacja rolnictwa, regulacja rzek i osuszanie terenów podmokłych zagroziły dotychczasowym siedliskom. Właśnie z tego powodu wiele krajów europejskich zdecydowało się objąć piskorze ochroną. Zaklasyfikowano je jako zagrożone wyginięciem i wpisano je do czerwonej księgi zwierząt. Z kolei w Polsce piskorze obowiązuje częściowa ochrona gatunkowa.
Gatunek ryby, którą zna każdy miłośnik wędkowania
Wydłużone ciało, lekko spłaszczone boki, drobna łuska ukryta w skórze i mała głowa z oczami na czubku. To właśnie piskorz – ryba porównywana do węża, której ciało pokrywa śluz. W kwietniu, maju i czerwcu odbywa się krótkie tarło, a narybek pojawia się już po 48 godzinach od zapłodnienia. Piskorze wyróżniają się zdolnością do oddychania jelitowego. Oznacza to, że nie przeszkadza im zbyt mała ilość tlenu w wodzie, bo mogą oddychać powietrzem atmosferycznym, będąc tuż przy powierzchni. Jednak większość czasu spędzają zakopane w mule, wybierając wody stojące i wolno płynące.
Piskorz jest powszechnie znany, ale już nie tak liczny jak kiedyś. Część krajów obejmuje go ochroną, starając się zapobiegać zmniejszaniu populacji. Aby uratować go przed wyginięciem, należy przywracać pierwotne siedliska i usuwać gatunki inwazyjne. Ważne jest również poznanie rozmieszczenia tych ryb i stanu liczebnego ich populacji.
